Πενθώντας με λεμονανθούς – η γλυκόπικρη μνήμη της Κασσιανής

Ψάχνω για τ’ αγκαθάκια του Χριστού στο χαλί μιας αργοπορημένης άνοιξης…Να τ’ αποκεφαλίσω, να τρέξει το αίμα τους, να ματώσω τις παλάμες μου και το εσωτερικό των καρπών… Να σκέφτομαι πως πενθώ όπως στα παιδικά μου χρόνια…

Ψάχνω και στο περβόλι τους λεμονανθούς, ψάχνω τη μνήμη και τις ιστορίες της Μεγάλης Τρίτης… όπου ανάμεσα στο Μεγάλο Πόνο η μορφή της Κασσιανής ως υμνωδού, κυρίαρχη ζωντανεύει την ερωτική ιστορία του ανεκπλήρωτου πάθους…

Διακριτική ευωδία και άσπιλη λευκότητα παντού…. Είχαμε μια φυλλάδα στο σπίτι κάποτε… Κασσιανή και Θεόφιλος… Την αγαπούσε η γιαγιά μου και τη διάβαζε ψιθυριστά…Την απολάμβανε ξαναζώντας ίσως και κάτι δικό της ανεκπλήρωτο… Δεν θυμάμαι παρά μονάχα ένα σημείο…Τη μέρα του γάμου καθώς περνούσε η πομπή κάτω από το παράθυρό της τον έρανε λεμονανθούς κι ένα ανθάκι τόσο δα ήρθε και κάθισε στο πέτο του… Ενα ανθάκι τόσο δα που φαρμάκωσε τέσσερις ζωές…

Ψάχνω και τις παλιές ταινίες του σινεμά… Το Μεγαλοβδόμαδο μας φέρνανε θρησκευτικά έργα… Κάπου εκεί ξανά η Κασσιανή, ξανά ο Θεόφιλος κι εκείνος ο έρμος ο ριγμένος αρραβωνιαστικός, το θύμα… Κι όλη η Μ. Εβδομάδα να περνάει με μονομαχίες των αγοριών όπου είχε αλάνα…. Και να πέφτει το δίλημμα στην κοριτσίστικη συντροφιά…Ακύλας( ο αρραβωνιαστικός) ή Θεόφιλος… Και να είμαστε όλες με τον Ακύλα κι όχι με το Βασιλιά…και να χάνει ο Θεόφιλος και να νικάει ο αδικημένος…Και να υποβόσκει ένας αθώος ερωτισμός στις παιδικές ψυχές και να καλύπτει το υπόλοιπο δράμα…Τέτοιες απρέπειες μέρες που ήτανε…

Κι ύστερα αυστηρή νηστεία με ψωμί, ταχίνι και ζάχαρη στους δρόμους… Και παραύστερα μετάληψη με πεντακάθαρο στομάχι και καρδιά….Από τότε έχω μαζέψει όλες τις Κασσιανές που βρήκα στα βιβλιοπωλεία… Λαϊκές φυλλάδες και λογοτεχνία βαριά…Φυλλάδα σαν τη δική μας δεν ξαναβρήκα…Ούτε και την ταινία που μας έφερνε ο Θανάσης…

Βολεύομαι όμως μια χαρά ανάμεσα στις λεμονιές συντροφιά με τη γλυκόπικρη μνήμη….

Νίτσα Κιάσσου