Άξιον Εστί – Η άνοιξη και το πένθος

Κι ο Επιτάφιος του Γιαλού μεγαλοπρεπής μες στην απλότητά του, δέχθηκε και φέτος το νεκρό σώμα του Εσταυρωμένου…

Γλυκιά ανοιξιάτικη νύχτα και πλήθος κόσμου που παραστάθηκε ψάλλοντας ύμνους εξοδίους. Ντόπιοι ήτανε και ξένοι, ο καθείς για τους δικούς του λόγους. Άλλοι με τις μνήμες και τα νωπά δάκρυα για τους δικούς των νεκρούς και άλλοι , ελάχιστοι , από περιέργεια για τα Ορθόδοξα δρώμενα στον τόπο που διάλεξαν για τις Πασχαλινές διακοπές τους.

Άξιον εστί ψάλλει μελωδικά η εντός μας φωνή…

Το έαρ και το μύρο, ο φόβος και ο ζόφος και στερνή η ελπίδα. Αρισμαρί και λεμονάνθια, ρόδα και κρίνα, το ταπεινό μαντάκι, το σκυλάκι και οι μαργαρίτες, άξια εισίν… Και οι κήποι που κανακεύονταν παλιότερα για τη Μεγάλη Παρασκευή και οι αγκαλιές με τα λουλούδια της προσφοράς και της ευλάβειας και τα παιδιά που γίνονταν κλέφτες στις ξένες αυλές για να μαζέψουν σαν τις μέλισσες λογής λογής τα μύρα…

Άξια, γιατί έτσι τα βρήκαμε κι έτσι θα πρέπει να είναι . Και οι φοβερές νύχτες όπου στο φως μονάχα των κεριών ακουμπούσε το κουβούκλιο ένα ένα τα μνήματα απευθύνοντας ξεχωριστό προσκλητήριο…Και ο σπαραχτικός ως όφειλε θρήνος που μάτωνε τις καρδιές…

Κι εκείνη η θάλασσα που χτυποκαρδούσε ως τα θεμέλια φτάνοντας του ναού με μια Νοτιά αγριεμένη κάποτε, ολοφυρμός… Άξια…

Κι ο παλιός μας ο Επιτάφιος από ξύλο βαρύ χοντροσκαλισμένο , βαμμένος λευκός και ζωγραφισμένος λαϊκότροπα κι ολόκαρδα… Άξιος…

Ω γλυκύ μου έαρ…

Μια ακόμα Μεγάλη Εβδομάδα στο μπογαλάκι μας…
Κατανυκτική και μυριοπονεμένη…

Νίτσα Κιάσσου