Παναγιώτης Πατσιώτης – Ένας φωτογράφος που αφηγείται ιστορίες με εικόνες

Στην καρδιά της πόλης των Χανίων, εκεί όπου τα σοκάκια ψιθυρίζουν ιστορίες αιώνων και το φως του ηλιοβασιλέματος χρωματίζει τα κτίρια με χρυσές αποχρώσεις, συναντήσαμε έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην «αιχμαλωσία» της ομορφιάς. Δεν είναι απλώς ένας φωτογράφος, αλλά ένας καλλιτέχνης που χρησιμοποιεί το φως και τη σκιά ως πινέλα, μετατρέποντας τις στιγμές σε αιώνιες εικόνες.
Ο φακός του, σαν μαγικό μάτι, αποκαλύπτει την ψυχή των Χανίων, αποτυπώνοντας την αυθεντικότητα των ανθρώπων, την αρχιτεκτονική των μνημείων και την άγρια ομορφιά του κρητικού τοπίου. Με ταπεινότητα και σεβασμό, μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι μέσα από τα μάτια του, αποκαλύπτοντας την κρυμμένη γοητεία της πόλης.
Οι φωτογραφίες του δεν είναι απλώς εικόνες, αλλά ιστορίες που αφηγούνται την καθημερινότητα, την παράδοση και την κουλτούρα της Κρήτης. Από τα γραφικά σοκάκια της παλιάς πόλης μέχρι τις άγριες ομορφιές της κρητικής φύσης, ο φωτογράφος μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο όπου το φως και η σκιά δημιουργούν μαγευτικά τοπία.
Η τέχνη του δεν περιορίζεται στην αποτύπωση της πραγματικότητας, αλλά επεκτείνεται στην ερμηνεία της. Μέσα από το φακό του, η Κρήτη μεταμορφώνεται σε ένα σκηνικό όπου η ιστορία, η μυθολογία και η φύση συνυπάρχουν αρμονικά.
Ο Παναγιώτης Πατσιώτης, με την ευαισθησία και την καλλιτεχνική του ματιά, μας προσκαλεί να ανακαλύψουμε την ομορφιά που κρύβεται στις λεπτομέρειες, να αισθανθούμε την αύρα του τόπου και να ακούσουμε τους ψίθυρους της ιστορίας. Μας υπενθυμίζει ότι η ομορφιά δεν βρίσκεται μόνο στα μεγάλα και εντυπωσιακά, αλλά και στα μικρά και καθημερινά.
Σε αυτή τη συνέντευξη, μας ανοίγει την καρδιά του και μας αποκαλύπτει τα μυστικά της τέχνης του, τις εμπνεύσεις του και μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο όπου η φωτογραφία γίνεται ποίηση και η εικόνα γίνεται αφήγηση.
Κατάγεται από το Ναύπλιο, αλλά τα Χανιά είναι το σπίτι του από το 2004. Εκεί, αγκαλιάζει τα θαύματα της ζωής μαζί με την αγαπημένη του σύντροφο και τον γιο τους.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη φωτογραφία;

Ήταν κάτι τελείως αυθόρμητο. Δεν υπήρχε προσχεδιασμός ή μια ξαφνική απόφαση. Πάντα ένοιωθα μέσα μου μια τάση να δημιουργώ, να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου και να τα βλέπω με μια άλλη ματιά, πιο αφαιρετική… είχα την τάση να «απομονώνω» αυτό που μου προκαλούσε την προσοχή από το «θόρυβο» της καθημερινότητας.
Κάποια στιγμή πήρα αυθόρμητα μια απλή compact camera ώστε να φωτογραφίζω την καθημερινότητά μας, τις εξόδους με φίλους και συγγενείς και κάπως έτσι ξεκίνησε η επαφή μου με τη φωτογραφία. Με αυτό που λέμε δηλαδή «αναμνηστικές φωτογραφίες».

Ποιοι φωτογράφοι ή καλλιτέχνες σας έχουν επηρεάσει;

Μπορώ να πω στα σίγουρα πως έχω επηρεαστεί από τους αρχαίους Έλληνες γλύπτες. Δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τη απλότητα, το μινιμαλισμό και τον υπέροχο τρόπο που έχουν να τονίζουν και να αναδεικνύουν το ανθρώπινο σώμα με έναν τρόπο που το εξυψώνει στα μάτια μου χωρίς υπερβολικές ή άβολες στάσεις.
Από φωτογράφους υπάρχουν αρκετοί που μου αρέσει ο τρόπος που βλέπουν και αποτυπώνουν τον κόσμο αλλά δεν έχω επηρεαστεί «φωτογραφικά». Δεν μου αρέσει να αντιγράφω. Αν μου αρέσει πολύ μια φωτογραφία, θα τη μελετήσω, θα την αποδομήσω και θα προσπαθήσω να καταλάβω τι είναι αυτό που μου δημιουργεί αυτή την αίσθηση προσήλωσης. Εφόσον και εάν φυσικά το κατανοήσω και θεωρήσω πως μου ταιριάζει θα προσπαθήσω να το κάνω δικό μου και να το προσαρμόσω στη δική μου φιλοσοφία φωτογράφισης.
Εάν δεν μακρηγορώ να μου επιτρέψετε να εκφράσω την «φιλοσοφική» μου επιρροή στη φωτογραφία η οποία προέρχεται από τον κύριο Πλάτων Ριβέλλη. Έχω επηρεαστεί βαθιά και πιάνω τον εαυτό μου να παρατηρεί τον κόσμο με αυτό που λέμε «φωτογραφική ματιά» ακόμα και σε στιγμές που δεν φωτογραφίζω με την κάμερα αλλά «απορροφώ» την πληροφορία που μου προσφέρει η «ματιά του κόσμου» στο συγκεκριμένο θραύσμα του χρόνου και αφήνω την πληροφορία να εισχωρήσει και να εμποτίσει το πνεύμα και τη σωρευτική ανάπτυξη του εγώ μου.

Ποια είναι η αγαπημένη σας θεματολογία;

Έχω δύο αγαπημένα θέματα. Τους ανθρώπους και το αστικό τοπίο. Οι άνθρωποι μου αρέσουν ιδιαίτερα διότι ο κάθε ένας είναι ένα μυστήριο, μια ξεχωριστή ψυχοσύνθεση και σύνολο χαρακτηριστικών. Όλο αυτό μου δημιουργεί ένα αίσθημα, μια τάση προς εξερεύνηση και καταγραφής των ευρημάτων και των συναισθημάτων που αναδύονται στην επιφάνεια της αδιάφανης λίμνης της ατομικής προσωπικότητας.
Η δεύτερη αγάπη μου, το αστικό τοπίο, προσφέρει μια ευκαιρία να ανακαλύπτω κρυφά και μυστικά μέρη του αστικού τοπίου, έτοιμα να αποκαλυφθούν σε αυτούς που έχουν διάθεση να «δουν». Δεν μπορώ να σας πω πως έχω καλές φωτογραφίες αλλά αυτό που σίγουρα μπορώ να σας πω είναι πως αυτό το είδος φωτογράφισης για εμένα είναι ένα εσωτερικό ταξίδι εξερεύνησης. Μέσα από τη διαδικασία της
φωτογραφίας εξερευνώ και ανακαλύπτω μυστικές περιοχές που αποτελούν μέρος της ύπαρξής μου και αγνοούσα μέχρι τώρα. Είναι ένα λυτρωτικό και απελευθερωτικό ταξίδι της ύπαρξής μου στον ωκεανό της ανθρώπινης ζωής.

Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε από τη σύλληψη μιας ιδέας μέχρι την τελική φωτογραφία;

Οι περισσότερες ιδέες μου έχουν έρθει μέσα από την παρατήρηση και την ας το πούμε «τυχαία» απομόνωση όσων συλλαμβάνει η ματιά μου. Από εκεί και πέρα, χάνομαι για λίγα λεπτά. Έχω έναν εσωτερικό διάλογο κατανόησης, ανάλυσης, συναισθηματικών απολαβών και στοιχείων εξωτερίκευσης. Εφόσον είναι εφικτό σε σύντομο χρονικό διάστημα θα προσπαθήσω να βρω αυτό που θέλω να βρεθεί και να το αποτυπώσω. Εάν χρειάζεται ανθρώπινη υπόσταση για το θέμα που θέλω να περιγράψω θα μιλήσω με ανθρώπους που είναι διαθέσιμοι και τους αρέσει να συμμετάσχουν σε φωτογραφίσεις και αρχίζουμε τον σχεδιασμό. Κάνουμε τον απαραίτητο καλλωπισμό, φτιάχνουμε τα υλικά που χρειαζόμαστε και κατόπιν στήνουμε το σκηνικό, τα φώτα και στο τέλος ΚΛΙΚ!

Ποια είναι η γνώμη σας για την ψηφιακή φωτογραφία και την επεξεργασία εικόνας;

Είμαι υπέρ της ψηφιακή φωτογραφίας και την επεξεργασία της εικόνας. Στην εποχή του φιλμ, γινόταν και εκεί ένα είδος επεξεργασίας μέσω των διαφορετικών χρόνων έκθεσης του φιλμ ώστε ο φωτογράφος να μπορέσει να αποδώσει αυτό που ήθελε. Σήμερα με τα ψηφιακά μέσα η επεξεργασία είναι πιο εύκολη, πιο γρήγορη και με λιγότερα έξοδα ή και καθόλου ανάλογα με το λογισμικό επεξεργασίας εικόνας που χρησιμοποιεί ο καθένας.
Θα ήθελα μόνο να αναφέρω ένα μειονέκτημα της ψηφιακής φωτογραφίας. Κάθε κλικ που κάνουμε κοστίζει ελάχιστα για τις DSLR φωτογραφικές μηχανές ή και τίποτα για τις Mirrorless φωτογραφικές μηχανές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο «φωτογράφος» να κρατά πατημένο το κουμπί και να πυροβολεί κατά ρυπάς με την ελπίδα πως στα ατελείωτα καρέ θα έχει επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό
κατά την άποψή μου μαζί με τις έξυπνες κάμερες που αναλαμβάνουν κάθε ρύθμιση για εμάς, δεν βοηθούν στην εξέλιξη της φωτογραφικής μας ταυτότητας αλλά λειτουργούν σαν τροχοπέδη μιας και δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τίποτα παρά να πυροβολούμε ασταμάτητα και να αφήνουμε την κάμερα να αποφασίζει για εμάς.

Ποια είναι η πιο αξέχαστη φωτογραφική εμπειρία που έχετε ζήσει;

Το 2022 κάναμε μια φωτογράφιση με τη Δέσποινα Νταβράνη (Ντέπη). Η Δέσποινα έπασχε από λέμφωμα και δεν μπορούσε να προχωρήσει σε όλες τις θεραπευτικές λύσεις που διαθέτει η επιστήμη λόγω της θέσης του λεμφώματος.
Πίσω από την καρδιά… Κάναμε μια φωτογράφιση με θέμα τις γυναίκες που πάσχουν από καρκίνο και χάνουν τα μαλλιά τους λόγω της χημειοθεραπείας. Θέλαμε να δείξουμε ότι δεν έχουν ανάγκη από περούκες, θέλαμε να τις κάνουμε να συνεχίσουν να αγαπούν τον εαυτό τους και να καταλάβουν πως είναι τόσο όμορφες όσο νοιώθουν!!!
Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης η Ντέπη είχε μια απίστευτη ενέργεια, πολύ θάρρος και ένα χαμόγελο μεταδοτικό που σε έκανε να μην παρατηρείς τα μαλλάκια της που λείπανε. Έβγαζε όλη τη θετική της ενέργεια και την αγάπη της προς τα έξω και όλοι ήμασταν πολύ χαρούμενοι αλλά και συγκινημένοι με όσα ζούσαμε. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης μας αποκάλυψε πως η επόμενη χημειοθεραπεία ήταν η τελευταία και η πιο καθοριστική για το εάν θα νικούσε τη μάχη ή εάν θα την έχανε και θα έμπαινε «σε δύσκολο μονοπάτι» όπως είπε χαρακτηριστικά. Κι όμως ενώ μιλούσε για πράγματα δύσκολα να τα ακούς χαμογελούσε πλατιά και μας έκανε μια καρδιά με τα χέρια της, μας έκλεισε το μάτι και μας έστειλε ένα φιλί.
Το έπιασα!
Το είδαμε την ίδια στιγμή όλοι στην οθόνη που έδειχνε ότι έβλεπε και η κάμερά μου. Το κλικ και η αποτύπωση της στιγμής τα έλεγαν όλα. Όλοι όσοι ήταν εκεί συγκινήθηκαν και δάκρυσαν… από συναίσθηση; από χαρά; από τη σκέψη και το ερώτημα τι θα ακολουθούσε για τη Δέσποινα και την οικογένεια της αν η τελευταία χημειοθεραπεία δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα; από; από; από…
Πάντα συνδέομαι με τους ανθρώπους που φωτογραφίζω μιας και το θεωρώ απαραίτητο ώστε να βγει το αποτέλεσμα που θέλουμε. Προσπαθώ όμως κατά την διάρκεια της φωτογράφισης να μην εξωτερικεύω τα δικά μου συναισθήματα ώστε να μην επηρεάζω τη στιγμή και το υποκείμενο της φωτογράφισης. Αυτή τη φορά, όμως, τα δάκρυα ήρθαν αθόρυβα, σαν σιωπηλό ταξίδι του εαυτού μου, αναγνωρίζοντας την αλήθεια του κόσμου και την ευθραυστότητα της ύπαρξης…

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας φωτογραφικός εξοπλισμός και γιατί;

Η αγαπημένη κάμερα είναι μια μικρή Sony A6100. Είναι μια σχετικά παλιά crop frame, mirrorless κάμερα με έναν αρχαίο σταθερό μεταλλικό φακό με μοντούρα Μ2. Μου αρέσει να την χρησιμοποιώ διότι είναι μικρή, ελαφριά και λόγω του σταθερού φακού που χρησιμοποιώ με αναγκάζει κάθε φορά να βλέπω τον κόσμο με μια σταθερή αμετάβλητη ματιά μιας και δεν υπάρχει δυνατότητα ζουμ με όλα τα θετικά που προσφέρει αυτή η υπέροχη έλλειψη δυνατότητας μεγέθυνσης.

Πώς εξελίχθηκε η τεχνική σας με την πάροδο του χρόνου;

Αυτό που άλλαξε είναι ο τρόπος που χειρίζομαι τις πηγές φωτός, είτε είναι φυσική είτε είναι τεχνητή. Κατανοώ όλο και καλύτερα πως να το εκμεταλλεύομαι ώστε να έχω το θεμιτό αποτέλεσμα. Το ίδιο ισχύει και για την έλλειψη φωτός, τις σκιές και τις διαβαθμίσεις της ελλείψεώς του. Η ένταση και η έλλειψη του φωτός με όλες τις διαβαθμίσεις του, είναι για εμένα αυτό που θα δώσει βάθος και μια απόπειρα περιγραφής όσων προσπαθώ να αποτυπώσω στο θέμα μου.

Πώς επιλέγετε τις τοποθεσίες για τις φωτογραφίσεις σας;

Οι φωτογραφίσεις πορτραίτων γίνονται στο στούντιο στο σπίτι μου ή σε χώρο που επιλέγουμε έπειτα από συζήτηση με το άτομο που θα φωτογραφίσω. Για τη φωτογράφιση αστικού τοπίου που κάνω στην πόλη που μένω ή σε κάποια άλλη πόλη που θα ταξιδέψω ακολουθώ διαφορετική διαδικασία. Μόλις νιώσω μια εσωτερική παρόρμηση (ποτέ νωρίτερα ή με κάποιο τακτικό τρόπο σαν άσκηση) παίρνω την κάμερα στο χέρι και αρχίζω το περπάτημα. Αφήνω το ηχόχρωμα, το φως ή την έλλειψη αυτού, τις μυρωδιές και τους ανθρώπους να με παρασύρουν σε ένα ταξίδι με άγνωστη πορεία, σταθμούς ή προορισμό. Μπορεί να περάσει αρκετή ώρα κατ’ αυτή τη διαδικασία έως ότου νιώσω «έτοιμος», πως «είμαι στο κλίμα», πως είμαι έτοιμος να σας περιγράψω αυτό που βλέπω. Τότε σηκώνω την κάμερα, τη στρέφω ώστε να δει και αυτή αυτό που βλέπω εγώ και ΚΛΙΚ.
Αυτό συνεχίζεται για όσο νιώθω πως θέλω να συνεχίσω, χωρίς χρονικούς ή άλλους περιορισμούς. Ευτυχώς η καλή μου Μαρία (σύζυγος και συνοδοιπόρος) δείχνει επιείκεια και κατανόηση σχετικά με τις μικρές μου βόλτες.

Πώς βρίσκετε έμπνευση για τα έργα σας;

Η έμπνευση έρχεται μέσα από την παρατήρηση και απομόνωση απλών καθημερινών εικόνων της καθημερινότητας είτε μέσω ενός περιπάτου ή μιας συζήτησης με φίλους. Εντός της ημέρας θα πάρω την κάμερα μαζί μου (ή θα με πάρει αυτή μαζί της;…) και θα δείξουμε ο ένας στον άλλο (αλλά και σε άλλους ανθρώπους) πως ο κόσμος είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν που πιστεύουμε πως βλέπουμε.

Πώς συνδυάζετε την τέχνη με την τεχνική στη φωτογραφία;

Η τεχνική έχει να κάνει με τις ρυθμίσεις της κάμερας, τον τρόπο υπολογισμού μιας συγκεκριμένης ποσότητας φωτός (κλίση, ποσότητα, ποιότητα), του κανόνες (τρίτων, ορίζοντας κλπ). Η τέχνη έχει να κάνει με την αφαίρεση, τον υπαινιγμό, το κάδρο (τι περιέχει και κυρίως τι δεν περιέχει), συμμετρία, ασυμμετρία και πολλά ακόμα που αποτελούν μέρος της τέχνης της φωτογραφίας.
Πρώτα λοιπόν τακτοποιώ τις τεχνικές λεπτομέρειες σχετικά με τις ρυθμίσεις της κάμερας και τους κανόνες που θέλω να ακολουθήσω ή και όχι και κατόπιν θα καθορίσω τη φόρμα που θέλω να ακολουθήσω σε συνδυασμό με το θέμα μου ώστε να περιγράψω αυτό που θέλω.

Τι ρόλο παίζει η αφήγηση ιστοριών στη φωτογραφία σας;

Πιστεύω πως η φωτογραφία έχει σαν δυνατό σημείο την περιγραφή και η βιντεοσκόπηση την αφήγηση. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου θα ήθελα να αφηγηθώ την ιστορία του θέματος που περιγράφω όπως παραδείγματος χάρη την ιστορία της Δέσποινας που ανέφερα παραπάνω αλλά αυτό που καταφέρνω με την φωτογραφία είναι να περιγράψω τα συναισθήματά της και το μήνυμα που θέλει να περάσει. Για να μπορέσω να αφηγηθώ μια ιστορία θα πρέπει να κάνω μια θεματική φωτογράφιση με αρχή, μέση και τέλος όπως μια κανονική ιστορία. Χρειάζεται σενάριο και σκηνοθεσία και το αποτέλεσμα θα είναι σαν να έχουμε κλάσματα μια ταινίας βωβού κινηματογράφου ώστε να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα της αφήγησης. Αυτή η τεχνική είναι κάτι που δεν κάνω συχνά, λόγω της δυσκολίας εύρεσης έμψυχου δυναμικού με την κατάλληλη διάθεση για να δώσουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά το προσπαθώ.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που έχετε αντιμετωπίσει στην καριέρα σας;

Οι προκλήσεις μέχρι τώρα ήταν όταν έπρεπε να κάνω κάτι για πρώτη φορά και δεν ήξερα εάν θα καταφέρω να έχω το αποτέλεσμα που θέλω να έχουν οι φωτογραφίες. Θα φέρω δύο παραδείγματα χάριν κατανόησης.
Την πρώτη φορά που έπρεπε να φωτογραφίσω μια μέλλουσα νύφη στο πάρτι στο ξενοδοχείο με τις φίλες της όπου όλες είχαν καταγωγή από Αφρικανική χώρα και το δέρμα τους ήταν πολύ σκούρο ενώ ο χώρος το ξενοδοχείου ήταν υπερβολικά λευκός και τα πάντα ανοιχτόχρωμα. Ο φυσικό φωτισμός δεν βοηθούσε αρκετά και έπρεπε να χρησιμοποιήσω speedlights πάνω στην κάμερα αλλά και εκτός κάμερας ώστε να δέρμα τους να δείχνει λαμπερό και φωτεινό και μαλακά highlights κατ’ υπόδειξη της Sandie (η μέλλουσα νυφούλα) και ταυτόχρονα το σκηνικό να μη δείχνει καμένο.
Η δεύτερη περίπτωση ήταν όταν έπρεπε να κάνω για πρώτη φορά φωτογράφιση γυμνού δέρματος για δημιουργία λευκώματος με σχέση τις διατροφικές διαταραχές και τίτλο «Νικώντας έναν αόρατο εχθρό». Ήμουν λίγο ντροπαλός και έπρεπε να βλέπω χωρίς να κοιτάζω όπως συνηθίζω να λέω στις φωτογραφίσεις μου. Να κάνω μικροδιορθώσεις στη στάση του σώματος μόνο περιγραφικά χωρίς να αγγίζω.
Επίσης η Γκλόρια (το μοντέλο και η δημιουργός του λευκώματος) είχε ένα μικρό φόβο με το φακό της κάμερας και έπρεπε να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο για να τη βοηθήσω να απελευθερωθεί από τον φόβο και να δώσει το κατάλληλο υλικό για τη φωτογράφιση. Ευτυχώς η Γκλόρια ήταν πολύ συνεργάσιμη και βοηθήσαμε ο ένας τον άλλο με αποτέλεσμα πολύ ένα όμορφο φωτογραφικό υλικό.

Πώς έχετε προσαρμοστεί στις αλλαγές της φωτογραφικής βιομηχανίας;

Έχω προσαρμοστεί αρμονικά και με αργό τρόπο. Δεν βιάζομαι. Ο μόνος λόγος που με επηρεάζουν οι τεχνολογικές αλλαγές είναι στο κομμάτι της εμπορικής φωτογραφίας και όχι της καλλιτεχνικής μιας και οι αλλαγές έχουν ως σκοπό την ευκολότερη και αυτοματοποιημένη σχεδόν διαδικασία της φωτογραφίας κάτι θεμιτό κατ’ εμέ στην εμπορική φωτογραφία αλλά όχι ιδιαίτερα στην καλλιτεχνική φωτογραφία.

Ποια είναι η σημασία των κοινωνικών μέσων για την προβολή της φωτογραφίας;

Πιστεύω πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προβολής είναι ένας δωρεάν τρόπος προβολής των έργων ενός καλλιτέχνη χωρίς το άγχος ή τα πιθανά έξοδα μιας φυσικής έκθεσης σε γκαλερί, αρκεί να γνωρίζουμε πως αυτά τα μέσα λειτουργούν απλώς σαν βιτρίνα και όχι για τα likes ή τις καρδούλες. Έχουν λοιπόν κατ’ εμέ έναν πολύ σημαντικό ρόλο για τη διάδοση και επίδειξη του φωτογραφικού μας έργου.

Πώς βλέπετε τον ρόλο του φωτογράφου στη σύγχρονη κοινωνία;

Ευτυχώς που προς το παρόν η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να αναπαράγει εικόνες στον υπολογιστή και δεν έχει φυσική παρουσία… να μας φωτογραφίζει…προς το παρόν….
Ο φωτογράφος στη σύγχρονη εποχή εάν χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως βιοποριστικό μέσον θα ασχοληθεί αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά με την εμπορική φωτογραφία (μυστήρια, πορτραίτο, ακίνητα κλπ) όπου είναι και απαραίτητος μιας και απαιτείται αυτό που αποκαλούμε «επαγγελματικό» αποτέλεσμα οπότε και θεωρείται απαραίτητος ο φωτογράφος.
Εάν ο φωτογράφος ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία τότε δεν το κάνει για βιοπορισμό διότι η αγορά εκτυπωμένων φωτογραφιών είναι πολύ περιορισμένη και με μικρά κέρδη. Οπότε και ο ρόλος του φωτογράφου καλλιτεχνικής φωτογραφίας είναι επίσης σημαντικός όχι όμως για εμπορικούς σκοπούς αλλά προς τέρψη του φιλόκαλου κοινού.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φωτογραφία που έχετε τραβήξει και γιατί;

Ακόμα δεν έχω φτάσει στην αγαπημένη μου φωτογραφία. Πιστεύω πως δεν θα μου είναι εύκολο στο άμεσο μέλλον να μπορέσω να νιώσω έτσι. Προσπαθώ να βελτιώνομαι ώστε να έχω το αποτέλεσμα που θα ήθελα να έχω, αλλά δεν έχω φτάσει ακόμη εκεί. Θα μπορούσα όμως να πω πως η φωτογραφία που ανέφερα παραπάνω με την Ντέπη (με την καρδούλα, χαμόγελο και κλείσιμο ματιού) μου είναι ιδιαίτερα αγαπητή διότι ένιωσα πολύ έντονα συναισθήματα κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης και ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο κλικ.

Ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που έχετε λάβει;

Πριν από αρκετά χρόνια ήμουν με τη σύζυγό μου στους Χράνους Μεσσηνίας. Εκεί γνώρισα έναν φωτογράφο από τη Λάρισα. Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά του αλλά ήταν γνωστός και βραβευμένος σχετικά με υποθαλάσσιες φωτογραφίες. Είχαμε τότε μια μακριά συζήτηση σχετικά με κάμερες και τεχνικές. Λίγο πριν το λήξουμε και πάμε ο καθένας μας για τον προορισμό του μου είπε μια φράση που με επηρέασε βαθιά και την κατάλαβα στο μέλλον.
«Ακόμα και με την πιο απλή κάμερα μπορώ να βγάλω φωτογραφίες. Δεν χρειάζομαι ακριβή ή καλή φωτογραφική μηχανή. Μόνο μια απλή κάμερα και καλή διάθεση».

Πώς ισορροπείτε την επαγγελματική και την προσωπική σας ζωή;

Φωτογραφίζω διότι μου αρέσει να το κάνω, νιώθω μια εσωτερική γαλήνη, νιώθω πιο ισορροπημένος και το κάνω σε διαστήματα και ώρες που «έχω πάρει άδεια» από τη Μαρία. Έτσι διατηρώ την εσωτερική μου ανάγκη για την καλλιτεχνική έκφραση και την οικογενειακή ζωή σε ισορροπία.

Πώς η φωτογραφία έχει επηρεάσει την αντίληψή σας για τον κόσμο;

Έμαθα να βλέπω και το δέντρο, όχι μόνο το δάσος. Μπορώ να απομονώσω και να δω όσο πιο πραγματικά μου επιτρέπουν τα μάτια μου σχετικά με όσα διαδραματίζονται γύρω μου και καταγράφονται από στην ψυχή μου. Βλέπω συχνά όσα συμβαίνουν με «άλλη οπτική» ή από μια άλλη «οπτική πλευρά». Έμαθα να εξωτερικεύω μερικώς τα συναισθήματά μου και να τα επικοινωνώ πιο ξεκάθαρα.
Έμαθα πως να επικεντρώνω πλήρως την προσοχή μου σε ένα και μόνο άτομο ακόμα και εάν βρίσκομαι σε μεγάλο πλήθος κόσμου, μπορώ να εστιάζω καλύτερα και γρηγορότερα την προσοχή μου εκεί που επιθυμώ.

Καθώς η συνέντευξη φτάνει στο τέλος της, αισθανόμαστε σαν να έχουμε ταξιδέψει μαζί με τον Παναγιώτη στα σοκάκια των Χανίων, έχοντας δει την πόλη και τους ανθρώπους της, μέσα από τα δικά του μάτια. Οι εικόνες που μας περιέγραψε, ζωντανές και γεμάτες συναίσθημα, μας άφησαν με μια αίσθηση θαυμασμού για την ομορφιά της Κρήτης και για την τέχνη της φωτογραφίας.
Ο Παναγιώτης, με τη σεμνότητα και το πάθος του, μας έδειξε ότι η φωτογραφία δεν είναι απλώς μια τεχνική, αλλά ένας τρόπος να βλέπουμε τον κόσμο και να αισθανόμαστε την ομορφιά του. Μέσα από τον φακό του, η Κρήτη μεταμορφώνεται σε ένα σκηνικό όπου η ιστορία, η μυθολογία και η φύση συνυπάρχουν αρμονικά.
Αποχαιρετώντας τον, νιώθουμε την ανάγκη να περπατήσουμε στους δρόμους των Χανίων, να αφήσουμε το φως και τη σκιά να μας οδηγήσουν, και να ανακαλύψουμε την ομορφιά που κρύβεται στις λεπτομέρειες, όπως μας δίδαξε.

Μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του PATSIOTIS PHOTOGRAPHY