Itziart – Ζωγραφίζοντας την Ελπίδα

Η Itziart δεν είναι απλώς μια εικονογράφος. Είναι μια αφηγήτρια της αθέατης πλευράς της ζωής, μια χαρτογράφος των συναισθημάτων και των εμπειριών που συνήθως παραμένουν στο περιθώριο του δημόσιου διαλόγου. Μέσα από την τέχνη της, αναδεικνύει με τόλμη και ευαισθησία ζητήματα που αφορούν την βαθιά ριζωμένη ανισότητα των φύλων, την έμμηνο ρήση που συχνά αντιμετωπίζεται με αμηχανία και σιωπή, την πολυπλοκότητα και τη σημασία της ψυχικής υγείας, και γενικότερα όλα εκείνα τα θέματα που στιγματίζονται ή παραβλέπονται στην καθημερινότητά μας. Οι δημιουργίες της λειτουργούν ως ακτινογραφίες της κοινωνίας, φωτίζοντας τις αδυναμίες της και προκαλώντας μας να αναμετρηθούμε με τις δικές μας προκαταλήψεις και σιωπές.

Η αμεσότητα και η ειλικρίνεια που χαρακτηρίζουν την τέχνη της Itziart είναι αναμφισβήτητα στοιχεία της επιτυχίας της στα social media. Σε έναν κόσμο όπου η επιμέλεια και η φιλτραρισμένη εικόνα συχνά κυριαρχούν, η δουλειά της ξεχωρίζει για την αυθεντικότητά της. Οι ζωγραφιές της, με την απλότητα των γραμμών και την ένταση των χρωμάτων, μεταφέρουν με εντυπωσιακή δύναμη μηνύματα που αγγίζουν βαθιά τον θεατή. Οι λέξεις της, είτε συνοδεύουν τις εικόνες είτε στέκονται αυτόνομα, είναι κοφτές, ειλικρινείς και γεμάτες ενσυναίσθηση, σαν να ξεπηδούν απευθείας από την καρδιά και να βρίσκουν απήχηση στις δικές μας κρυφές σκέψεις και συναισθήματα.

Η συνέντευξη που ακολουθεί αποτελεί ένα παράθυρο στον κόσμο της Itziart, πέρα από τις ψηφιακές της δημιουργίες. Μέσα από τα λόγια της, μοιράζεται την προσωπική της ιστορία, ένα ταξίδι γεμάτο ανατροπές και προκλήσεις. Από τα παιδικά της όνειρα και τις πρώτες καλλιτεχνικές της αναζητήσεις, μέχρι τη δύσκολη μάχη της με τον καρκίνο του θυρεοειδούς και τις σκοτεινές περιόδους των κρίσεων πανικού, η Itziart δεν διστάζει να ανοιχτεί και να μοιραστεί τις ευάλωτες πτυχές της ζωής της. Αυτή η γενναιότητα και η αυθεντικότητα είναι που κάνουν την τέχνη της τόσο δυνατή και την ίδια τόσο αληθινή.

Το πιο αξιοσημείωτο, ίσως, είναι η αίσθηση οικειότητας που αναδύεται μέσα από την αφήγησή της. Καθώς μοιράζεται τις εμπειρίες της, τις σκέψεις της και τις μάχες της, δημιουργείται μια σύνδεση με τον αναγνώστη που ξεπερνά τα όρια μιας απλής συνέντευξης. Μέχρι το τέλος αυτού του ταξιδιού στην ιστορία της Itziart, θα νιώσουμε σαν να γνωρίζαμε αυτό το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά και την αφοπλιστική αλήθεια της τέχνης της για πάντα. Η ιστορία της είναι μια υπενθύμιση της δύναμης της αυτοαποδοχής, της σημασίας της ειλικρίνειας και της ικανότητας της τέχνης να γεφυρώνει τις αποστάσεις και να μας φέρνει πιο κοντά στην κοινή μας ανθρώπινη εμπειρία.

Art7: Η δουλειά σας είναι ιδιαίτερα δυνατή και φορτισμένη συναισθηματικά. Παρατηρούμε μια έντονη ειλικρίνεια στον τρόπο που αποτυπώνετε τις μορφές και τις καταστάσεις. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τις πηγές έμπνευσής σας;

Itzi: Η έμπνευσή μου αντλείται από την ίδια τη ζωή – πιο συγκεκριμένα, από τη δική μου καθημερινότητα. Ο χωροχρόνος μου, ο τρόπος που τον βιώνω, αποτελεί για μένα πηγή ανεξάντλητης δημιουργίας.
Μεγάλη έμπνευση, επίσης, μου δίνει ο ήλιος. Και, πάνω απ’ όλα, ο άνθρωπος.
Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου, και ταυτόχρονα εμένα ανάμεσά τους• πώς υπάρχω μέσα στη ρουτίνα, πώς διαχειρίζομαι τον πόνο και τη χαρά. Αυτός ο αέναος κύκλος εμπειριών με συγκινεί βαθιά. Νομίζω πως όσο ζω, δεν θα πάψω να εμπνέομαι.

Art7: Έχετε μιλήσει ανοιχτά για τις προσωπικές σας μάχες με τον καρκίνο και τις κρίσεις πανικού. Πώς αυτές οι εμπειρίες έχουν επηρεάσει την τέχνη σας; Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή ή ένα σημείο καμπής που σηματοδότησε την ενσωμάτωση αυτών των θεμάτων στη δουλειά σας;

Itzi: Όπως ανέφερα, η έμπνευσή μου πηγάζει από τον εαυτό μου, αλλά κυρίως από τους ανθρώπους – και αυτό, σχεδόν φυσικά, με οδηγεί στο να θέλω να μιλήσω για βιώματα.
Πιο συγκεκριμένα, όλες οι μάχες που έδωσα και συνεχίζω να δίνω αποτελούν για μένα σημεία αναφοράς – τόσο εσωτερικά όσο και καλλιτεχνικά.
Η ανάγκη να εξωτερικεύσω αυτά τα βιώματα μέσα από την τέχνη γεννήθηκε και ενισχύθηκε από τον ίδιο τον κόσμο: από την αγάπη, τη συγκίνηση και, κυρίως, από την ταύτιση που βίωσαν όσοι ήρθαν σε επαφή με τη δουλειά μου.
Είναι απίστευτα συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους να συναντιούνται μέσα από κοινές εμπειρίες, να βρίσκουν λέξεις, εικόνες, έκφραση, μέσα από ένα έργο τέχνης.
Κάπως έτσι κατάλαβα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω: να δημιουργώ έργα που με αγγίζουν προσωπικά, αλλά και να προσφέρω έναν καθρέφτη στον θεατή — έναν χώρο όπου μπορεί κι εκείνος να δει κάτι από τον εαυτό του.

Art7: Πώς εξελίσσονται τα συναισθήματα σας καθώς δημιουργείτε ένα έργο που αφορά αυτές τις δύσκολες εμπειρίες; Υπάρχει μια αίσθηση κάθαρσης στο τέλος;

Itzi: Υπάρχει κάθαρση. Υπάρχει και ανακούφιση.
Μου δίνει δύναμη το να βλέπω ανθρώπους να ταυτίζονται μέσα από τη δική μου εμπειρία, το δικό μου βίωμα. Μου θυμίζει ότι δεν είμαι μόνη.
Η επικοινωνία, όταν γίνεται μέσα από την τέχνη, με έκανε να πιστέψω ακόμα περισσότερο στη ζωή.
Η καθημερινότητα μπορεί να είναι σκληρή• οι ιστορίες που κουβαλάμε έρχονται με βάρος – σκοτεινές, φωτεινές, αλλά πάντα ανθρώπινες. Και δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να τις μοιραζόμαστε.
Άλλωστε, αυτό είναι η τέχνη: ζωή. Δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άνθρωπο• δεν ανάβει στο κενό. Πηγάζει από μέσα μας, και ταυτόχρονα γίνεται ένα πολύτιμο και αναγκαίο μέσο για να συνεχίσουμε.

Art7: Πιστεύετε ότι η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως θεραπευτικό μέσο στην περίπτωσή σας;

Itzi: Αυτό που θέλω, πάνω απ’ όλα, είναι να επικοινωνήσω ότι δεν είμαστε μόνοι. Κάθε μάχη μπορεί να είναι σκληρή, αλλά δεν είναι και η τελευταία.
Ο καθένας μας πορεύεται με τις λέξεις που του χάρισε η ζωή – άλλες εύπλαστες, άλλες δύστροπες. Κι όμως, μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε.
Να δημιουργήσουμε. Να ζωγραφίσουμε πάνω στους λευκούς μας καμβάδες, ακόμα κι αν το χρώμα είναι αρχικά γκρίζο.
Από το γκρίζο μπορούν να γεννηθούν οι πιο φωτεινές γραμμές.
Να ξεκινήσουμε από την αρχή.
Αυτό θέλω να πω, σε κάθε πλάσμα εκεί έξω:
Αξίζει να παλεύουμε. Γιατί έτσι γινόμαστε φως. Και αυτό το φως, όσο μικρό κι αν μοιάζει, αρκεί για να μας οδηγήσει εκεί που βαθιά επιθυμούμε να πάμε.

Art7: Τι μήνυμα θα θέλατε να περάσετε σε άλλους ανθρώπους που μπορεί να αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες, μέσα από την τέχνη σας;

Itzi: Κάθε φορά προσπαθώ να βρω, μέσα από την έκφραση, αυτό που θα ήθελα κι εγώ να δω.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή όσον αφορά την έκθεση.
Όμως, πάντα με απασχολεί να επικοινωνήσω με τον κόσμο αυτά που νιώθω ότι έχει ανάγκη ν’ ακούσει.
Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του θεατή, και αναρωτιέμαι:
Τι θα ήθελα να μάθω, που δεν ήξερα; Τι θα μου έδινε κίνητρο; Τι θα με έκανε να γελάσω, να νιώσω;
Μ’ αυτό τον τρόπο προσπαθώ να συνδεθώ, και να πάρω την ευθύνη να μιλήσω όσο πιο άμεσα μπορώ για ό,τι με απασχολεί.
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να το έχω καταφέρει – έστω και στο ελάχιστο.
Κι αν κρίνω από τον κόσμο που μου μίλησε, που συγκινήθηκε, ταυτίστηκε, ένιωσε χαρά, ανακούφιση, ακόμα και θυμό… τότε νιώθω γεμάτη. Νιώθω ευγνωμοσύνη.

Art7: Πώς έχει αλλάξει η αντίληψή σας για την ομορφιά και την ευαλωτότητα μέσα από τις προσωπικές σας δοκιμασίες;

Itzi: Παλαιότερα πίστευα πως η ευαλωτότητα είναι αδυναμία. Πλέον, η ματιά μου έχει αλλάξει ολοκληρωτικά. Πιστεύω πως το να είσαι ευάλωτος είναι μια τεράστια ευκαιρία να συναντήσεις το φως σου. Και μόνο αυτή η σκέψη είναι για μένα πηγή ελπίδας και ομορφιάς. Αν καταφέρουμε να δούμε κάθε στιγμή μας – ακόμη και την πιο δύσκολη – ως ευκαιρία, μπορούμε να κάνουμε θαύματα.
Είναι μια σπάνια στιγμή για να αφήσουμε τις μάσκες μας στην άκρη και να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν τα μάτια μας… όταν κλαίνε, όταν χαμογελούν.
Προσωπικά, όσα έχω βιώσει στη ζωή μου προσπαθώ να τα μετατρέψω σε δημιουργία – σε έργα καινούργια, διαφορετικά από τα προηγούμενα.
Έτσι, η ζωή μου έχει χτιστεί μέσα από πλήθος έργων – κάποια φωτεινά, κάποια σκοτεινά, όλα όμως σημαντικά.
Σίγουρα θα έρθουν κι άλλες δύσκολες στιγμές, αλλά ξέρω πως θα ακολουθήσουν και πολλές όμορφες.
Ανυπομονώ για καθεμία από αυτές – γιατί θα είναι μια καινούργια ευκαιρία να γνωρίσω ένα νέο κομμάτι του εαυτού μου που θα γεννήσει το επόμενο έργο.

Art7: Αν τα σκίτσα σας μπορούσαν να ηχούν, ποιος θα ήταν ο κυρίαρχος ήχος που θα ακούγαμε καθώς τα παρατηρούμε; Θα ήταν μια σιωπή γεμάτη ένταση, ένας ψίθυρος εσωτερικής αναζήτησης, ή ίσως μια απρόσμενη, δυναμική κραυγή χρώματος και γραμμής;

Itzi: Αν έπρεπε να περιγράψω τον ήχο του έργου μου, θα έλεγα πως είναι ένα γέλιο που μπλέκεται με το κλάμα.
Γιατί αυτή είναι η ζωή: ένα μείγμα από τα δύο.
Και επειδή εμπνέομαι βαθιά από την καθημερινότητα και τον άνθρωπο, δεν θα μπορούσαν αυτά τα δύο συναισθήματα να λείπουν.
Το έργο μου είναι ένα πάντρεμα χαράς και λύπης – δεν ξέρω ποιας έντασης, αλλά ξέρω πως συνυπάρχουν.

Art7: Φανταστείτε ότι τα σκίτσα σας ταξιδεύουν σε έναν κόσμο όπου τα συναισθήματα είναι απτά αντικείμενα. Ποιο συναίσθημα θα ήλπιζε η τέχνη σας να συναντήσει πιο συχνά και ποιο συναίσθημα θα προσπαθούσε διακριτικά να αποφύγει;

Itzi: Νομίζω πως το έργο μου θα ήθελε να στέκεται δίπλα σε κάθε ανθρώπινο συναίσθημα – αυτή είναι η αίσθησή μου, όσο αυθόρμητη κι αν ακούγεται.
Αντιθέτως, θα απέφευγε κάθε συνθήκη που καταπνίγει τα συναισθήματα.
Αν έπρεπε να το αποδώσω συμβολικά, θα έλεγα ότι θα απέφευγε να σταθεί δίπλα σ’ ένα… χαλί.
Γιατί τα έργα μου δεν θέλουν να καλύψουν τίποτα.
Παλεύουν – κι εγώ μαζί τους – για να εκφράσουν τον άνθρωπο.
Μας έχουν μάθει από παιδιά να κρύβουμε τον εσωτερικό μας κόσμο κάτω από χαλιά. Όμως ίσως έχει έρθει η ώρα να τα τραβήξουμε λίγο στην άκρη.
Να μείνουμε εκτεθειμένοι, αληθινοί. Να επικοινωνήσουμε. Να ενωθούμε.
Η τέχνη είναι έκφραση, και κανείς δεν μπορεί – και δεν πρέπει – να της το στερήσει.
Η δουλειά μου υπερασπίζεται με κάθε τρόπο την ανάγκη του ανθρώπου να εκφράζεται.

Art7: Αν η τέχνη σας ήταν μια λέξη, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;

Itzi: Ανάγκη.
Η τέχνη είναι ζωτικής σημασίας για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από συναίσθημα – και η τέχνη είναι μια βιολογική ανάγκη, τόσο παλιά όσο κι ο κόσμος.
Όπως έχουμε ανάγκη τον ύπνο, το φαγητό, το νερό… έτσι έχουμε ανάγκη και την τέχνη.
Ο κόσμος χωρίς αυτήν, ακόμα και για λίγο, δυσκολεύεται να αναπνεύσει.
Και δεν μιλάω μόνο για τη ρομαντική διάσταση της τέχνης, αλλά και για την επαγγελματική – γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ζουν απ’ αυτήν.
Όμως πέρα από το εμπόριο, η τέχνη μάς ενώνει γιατί εκφράζει πίστη: πίστη στη ζωή.
Πιστεύουμε ότι ένα τραγούδι μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα – και το κάνει.
Πιστεύουμε πως σ’ ένα θεατρικό έργο θα δούμε τον εαυτό μας – και τον βλέπουμε.
Έτσι, η τέχνη είναι ανάγκη γιατί είναι έκφραση.
Και ο άνθρωπος έχει ανάγκη να εκφραστεί.
Η τέχνη είναι αγγελιοφόρος όλων αυτών.
Γι’ αυτό κι εγώ πιστεύω πως πρέπει να είμαστε ευγνώμoνες που έχουμε αυτό το δώρο μέσα μας.

Μπορείτε να βρείτε την Itzi στα social media αλλά και στο e shop της, εδώ.