Η Μουσική μπορεί να ξεσηκώσει τον πλανήτη, αρκεί να την ακούσουμε!
Ο πιανίστας και συνθέτης Λουντοβίκο Εϊνάουντι γεννήθηκε στο Τορίνο στις 23 Νοεμβρίου 1955. Ίσως η μητέρα του, μια ερασιτέχνης πιανίστρια, να ήταν αυτή που τον εισήγαγε για πρώτη φορά στη μουσική, φυτεύοντας τους σπόρους για μια πραγματικά λαμπρή καριέρα.
Σπούδασε μουσική στο ωδείο του Τορίνο και το 1982 και αργότερα πήρε μια υποτροφία στο Μουσικό Φεστιβάλ Tanglewood, όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον αμερικανικό μινιμαλισμό.
Πέρασε τα επόμενα χρόνια συνθέτοντας μουσικές για μπαλέτα, για τον κινηματογράφο και το θέατρο, συμπεριλαμβανομένων των Sul filo d’Orfeo (1984), Time out (1988), The Wild Man (1991) και Salgari (1995), καθώς και πολυάριθμων έργων για ορχήστρα και σύνολο, τα οποία παρουσιάστηκαν στη Σκάλα του Μιλάνου, στο Παρίσι Ircam και στο Lincoln Center στη Νέα Υόρκη.
Με το άλμπουμ Stanze (1992), μια συλλογή δεκαέξι συνθέσεων για την αρπίστρια Τσετσίλια Τσαϊγί, ξεκίνησε ένα ταξίδι προς την «ουσιαστικότητα», προσπαθώντας να επιτύχει τη μέγιστη εκφραστική ένταση χρησιμοποιώντας το ελάχιστο απαραίτητο.
Αλλά ήταν με το Le Onde (Τα Κύματα, 1996), το πρώτο του σόλο άλμπουμ, εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ, που πραγματικά τράβηξε την προσοχή του κόσμου εδραιώνοντας έτσι και την κυκλοφορία του επόμενου αλμπουμ του με τίτλο Eden Roc (1999), στο οποίο έπαιξε με ένα κουιντέτο εγχόρδων και τον μάστορα του ντουντούκ Τζαβάν Γκασπαριάν. Αργότερα συνέθεσε το I giorni (2001), έναν κύκλο μουσικής για πιάνο εμπνευσμένο από ένα ταξίδι του στο Μάλι. Επέστρεψε στην Αφρική δύο χρόνια αργότερα μετά από πρόσκληση του Festival au Desert και ένα νέο άλμπουμ με τίτλο Diario Mali γεννήθηκε σε συνεργασία με τον «μάστορα» της κόρα Μπαλακέ Σισόκο.
Η παρτιτούρα που έγραψε το 2002 για το ριμέικ του Doctor Zhivago θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, επιβεβαιώνοντας το αυξανόμενο κύρος των soundtrack του: Not of This World (2000), Light of My Eyes (2001), Strange Crime (2004), This is England, ταινία το 2004 και τηλεοπτική σειρά το 2010, The Untouchables (2011), Samba (2014), The water diviner (2015) και The third murder (2017).
Οι ζωντανές συναυλίες στη Σκάλα του Μιλάνου, που επίσης ηχογραφήθηκαν σε δίσκους, καθώς και οι ειδικές συναυλίες του στο Hangar Bicocca και το Royal Albert Hall, σηματοδότησαν τη στέψη της πλήρους καλλιτεχνικής του έκφρασης.
Το 2009 κυκλοφόρησε το Cloudland, με τους Ρόμπερτ και Ρόναλντ Λίποκ, και το Nightbook, ένα νυχτερινό, εσωστρεφές έργο που προβάλλει το πιάνο προς κάθε κατεύθυνση, σαν σκιά. Η κορυφαία παράσταση της ευρωπαϊκής και αμερικανικής περιοδείας του ήταν για άλλη μια φορά στο Royal Albert Hall η οποία ηχογραφήθηκε ζωντανά και κυκλοφόρησε ως διπλό CD και DVD.
Για δύο συνεχόμενα καλοκαίρια διηύθυνε την Orchestra della Notte della Taranta (ίσως το πιο μεγαλειώδες φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής της Ιταλίας), ασκώντας μια οραματική μουσική διεύθυνση που άφησε το στίγμα της στην παραδοσιακή μουσική της “μαύρης γης της ταραντέλας”.
Το 2013 κυκλοφόρησε το In a time lapse, έναν στοχασμό για τον χρόνο, ηχογραφημένο σε ένα μοναστήρι και σχεδιασμένο ως σουίτα ή ως τα κεφάλαια ενός ενιαίου μυθιστορήματος, στο οποίο το πιάνο του συνοδευόταν από έγχορδα, κρουστά και ηλεκτρονικά κομμάτια. Η παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε περιλάμβανε πολλές αξιόλογες παραστάσεις, όπως οι συναυλίες στην Όπερα του Σίδνεϊ και στην Αρένα της Βερόνας.
Το άλμπουμ Elements (2015) προέκυψε από την επιθυμία του να ξεκινήσει από την αρχή, ακολουθώντας διαφορετικά μονοπάτια. Ηχογραφημένο σε διάστημα τριών μηνών στο οικιακό του στούντιο «καθώ η άνοιξη εκρήγνυτο» όπως αναφέρει ο ίδιος, το άλμπουμ έγινε ένας χάρτης σκέψεων και συναισθημάτων, σημείων, γραμμών, σχημάτων και θραυσμάτων μιας συνεχούς εσωτερικής ροής μέσα από τον μύθο, τον Ευκλείδη, τον περιοδικό πίνακα της χημείας και τα γραπτά του Καντίνσκι. Κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών ετών, η περιοδεία Elements έκανε sold out τόσο στις κορυφαίες pop αρένες του κόσμου όσο και στις πιο διάσημες αίθουσες κλασικών συναυλιών.
Το 2016 παρουσίασε την Elegy for the Arctic, που του ανέθεσε η Greenpeace, σε μια πλωτή πλατφόρμα ανάμεσα στον πάγο στον Αρκτικό Ωκεανό και την ίδια χρονιά κάνει το ντεμπούτο του το άλμπουμ Dieci Notti στο Teatro Dal Verme, στο Μιλάνο, το οποίο θα μετατρεπόταν σε μια ετήσια σειρά συναυλιών με ειδικές εκδηλώσεις
Αργότερα το Seven Days Walking, εμπνευσμένο από τις βόλτες του στο βουνό, γίνεται ένα φιλόδοξο και οραματικό έργο επτά δίσκων, που κυκλοφόρησε μηνιαία από τον Μάρτιο έως τον Οκτώβριο του 2019, αντιπροσωπεύοντας πολλές παραλλαγές γύρω από την ίδια φανταστική διαδρομή «ακολουθώντας την ελικοειδή δημιουργική διαδικασία σαν σε λαβύρινθο, ανάμεσα στις μορφές που απογυμνώθηκαν από το κρύο, σε ένα είδος ακραίας ουσιαστικότητας». Ταυτόχρονα με τις κυκλοφορίες του Seven Days Walking επανέλαβε την περιοδεία του σε μεγάλους αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς χώρους, συμπεριλαμβανομένων επτά συνεχόμενων sold-out παραστάσεων στο Barbican του Λονδίνου.
Επίσης το 2019, έγραψε την πρωτότυπη μουσική για το Mary said what she said για τη ζωή και τα βάσανα της Μαρίας Στιούαρτ, σε σκηνοθεσία Μπομπ Γουίλσον, με πρωταγωνίστρια την μοναδική Ιζαμπέλ Ιπέρ και παραγωγή του Théâtre de la Ville de Paris. Του ανατέθηκε επίσης από το Teatro Massimo στο Παλέρμο να συνθέσει την όπερα Winter Journey, με το πρωτότυπο λιμπρέτο του Κολμ Τόιμπιν και σκηνοθεσία του Ρομπέρτο Αντό: ένα ταξίδι μέσα από τον ερημωμένο χειμώνα της σημερινής Ευρώπης. Και τα δύο έργα επιβεβαίωσαν την ωριμότητα και το βάθος του συνθέτη στο μουσικό θέατρο.
Οι παραστάσεις και οι παγκόσμιες περιοδείες διακόπηκαν από την πανδημία, αλλά κάποια τμήματα από τη μουσική του Seven Days Walking και Elements συνέχισαν να «προχωρούν» στις δύο πιο βραβευμένες ταινίες της σεζόν: το Nomadland της Κλόι Ζάο (έξι Όσκαρ, δύο Χρυσές Σφαίρες και ο Χρυσός Λέοντας στη Βενετία) και το The Father του Φλόριαν Ζέλερ.
Το καλοκαίρι του 2021, ο Ludovico Einaudi έστρεψε τη μουσική του στη φύση σε μια σειρά έντεκα συναυλιών βυθισμένες στο μαγευτικό τοπίο των εθνικών πάρκων, των φυσικών καταφυγίων, των κολπίσκων, των κοιλάδων, των λιμνών και των παρθένων ορεινών λιβαδιών, προσβάσιμα μόνο με τα πόδια, την αυγή, το σούρουπο και κάτω από έναστρους ουρανούς. Μια πρόσκληση για να συγχωνευτεί η μουσική εμπειρία με το φυσικό τοπίο.
Αλλά ήταν η εμπειρία του ανασταλμένου χρόνου κατά τη διάρκεια του lockdown με τον ήσυχο και σιωπηλό έξω κόσμο, που οδήγησε στο νέο σόλο άλμπουμ του για πιάνο, που κυκλοφόρησε το 2022 και είχε τίτλο Underwater, μια μεταφορά για τη ρευστότητα χωρίς εξωτερικές παρεμβολές. Μια πιο φρέσκια και άμεση προσέγγιση στη μουσική, στη ροή των συναισθημάτων, σε μια οικεία συνομιλία, πρόσωπο με πρόσωπο, με το πιάνο.
Στην Ελλάδα θα τον απολαύσουμε στις 29 Σεπτεμβρίου σε μια συναυλία του στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Δείτε τις πληροφορίες της συναυλίας εδώ.
