Πλάθοντας Λαζάρους – το πρώτο αναστάσιμο μήνυμα

Πάει κι ο Λάζαρος, αναστήθηκε μέσα στην απαρχή της σπουδής του θανάτου και το Αναστάσιμο μήνυμα. Γέμισε πάλι ο κόσμος Λαζαράκια σαβανωμένα με τα χεράκια τους σταυρωμένα όμορφα όμορφα και τακτικά. Με ένα μοσχοκάρφι για στόμα και δυο πιπέρια στη θέση των ματιών, με ποδαράκια πλουμισμένα με το μαχαίρι, το τσιμπιδάκι του ζυμαριού και με το ψαλίδι ακόμα. Λίγες τσιμπιές καλοζυγισμένες εδω κι εκεί, σε καίρια σημεία και ιδού το αποτέλεσμα.

Λες και θα σου μιλήσουνε.

Λαζαράκια ψωμένια σκέτα ή γλυκά ζυμωμένα με κανελόζουμο και μαστίχα. Παλιότερα άναβαν και κόρωναν οι ξυλόφουρνοι και δεν πρόφταιναν να ξεφουρνίζουν πεθαμένα τραγανιστά ανθρωπάκια που άλλη νοστιμάδα είχανε πια αφού πήγαν στον άλλο κόσμο και γύρισαν φέρνοντας μαύρα μαντάτα…
Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους….Τα μοίραζαν στα παιδιά που ακριβή χαρά τα περνούσαν, λυπόντουσαν να τα χαλάσουνε, μα ως πότε. Δεν ήτανε άλλος πειρασμός φρεσκοψημένος και μοσχομυριστός σαν εκείνον.

Όχι, δεν ήτανε.

Κι ας ήταν σφιγμένο το στόμα του το αγέλαστο το μοσχοκαρφένιο. Κι ας ήταν νεκρός. Επειδή τα παιδιά πιστεύουν εύκολα αυτά που τους λένε οι μεγάλοι. Και παραπέρα δεν πάνε και ιδέα δεν έχουν τι θα πει μεταφυσική αναζήτηση ή αμφισβήτηση έστω.

Ο Λάζαρος ήταν το πρώτο αναστάσιμο μήνυμα, ο προάγγελος της Μεγάλης Κυριακής. Ως εδώ. Έφτανε και περίσσευε…

Και του χρόνου επομένως στους μακάριους πιστεύοντες και μη ερευνώντες καθώς και στους επιμένοντες να πλάθουν Λαζάρους και να ανάβουν τη σπίθα των εορταστικών συνειρμών…

Νίτσα Κιάσσου