Η τέχνη, aστείρευτη πηγή έμπνευσης, χαράζει νέους δρόμους, φωτίζει το μέλλον με αχτίδες ελπίδας! Σε έναν κόσμο που στροβιλίζεται σε αέναες μεταμορφώσεις, η δημιουργική έκφραση, σαν πολύχρωμο μωσαϊκό, συνδέει ψυχές, υφαίνοντας έναν κόσμο πλουσιότερο σε χρώματα και πιο ανοιχτό σε ιδέες.
Η 8η Art-Thessaloniki International Contemporary Fair επιστρέφει ως ένα ετήσιο προσκύνημα στην τέχνη από τις 15 έως τις 18 Μαΐου 2025 και μας υπόσχεται ένα μαγευτικό ταξίδι στην έμπνευση.
Δεν είναι απλώς μια έκθεση, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός όπου καλλιτέχνες, γκαλερίστες, συλλέκτες και επαγγελματίες του χώρου συναντιούνται, ανταλλάσσουν ιδέες και δημιουργούν γέφυρες συνεργασίας. Με τη συνδιοργάνωση της ΔΕΘ-HELEXPO και την καθοδήγηση του οραματιστή Παντελή Τσάτση ως καλλιτεχνικού διευθυντή, η έκθεση έχει εδραιωθεί ως ένα φάρο πολιτισμού στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Επιπλέον, η Έκθεση φιλοξενεί εκπαιδευτικά προγράμματα και ομιλίες, προσφέροντας ένα βαθύτερο ταξίδι στην κατανόηση της τέχνης και των δημιουργών της. Μια από τις πιο λαμπρές πρωτοβουλίες της Έκθεσης είναι τα Βραβεία Νέων Καλλιτεχνών, που διοργανώνονται για 4η συνεχή χρονιά. Νέοι καλλιτέχνες έως 33 ετών έχουν την ευκαιρία να διαγωνιστούν, παρουσιάζοντας τη δουλειά τους σε ατομικά περίπτερα. Δέκα καλλιτέχνες θα επιλεγούν από την επιτροπή της διοργάνωσης, με το πρώτο βραβείο να απονέμεται χρηματικό έπαθλο 1.500 ευρώ και δύο επιπλέον διακρίσεις των 700 ευρώ.
Τιμώμενοι Καλλιτέχνες: Michelangelo Pistoletto & Παναγιώτης Τανιμανίδης
Ο Michelangelo Pistoletto είναι σήμερα, στα 92 του χρόνια, ο κορυφαίος, εικαστικός δημιουργός του δυτικού κόσμου κι ένας από τους λίγους εκείνους που άλλαξαν δραματικά το αισθητικό παράδειγμα της εποχής μας προτείνοντας ως τέχνη αυτό που η μικροαστική μυωπία θεωρούσε ή απόρριμμα και δημιουργώντας έναν αλλόκοτα θαυμαστό κόσμο από τα σκουπίδια Όπως εξάλλου συμβαίνει και με το έργο του δικού μας, του Γιάννη Κουνέλλη, ισότιμου με τον Πιστολέτο μύθου της Arte Povera, της έκφρασης εκείνης που ολοκληρώνει το μεγάλο όραμα της αβανγκάρντ όπως αυτό διατυπώθηκε στις αρχές του 20ου αι.
«Τα «σήμαντρα θητείας» του Παναγιώτη Τανιμανίδη είναι οι εσωτερικές φωνές μας που κάποια στιγμή εκπαραθυρώνονται, γίνονται όρκος, σκοπός, πατρίδα· λεπτομέρειες μιας αδάκρυστης εικόνας, το ψιχάλισμα της αύρας ανόητων πολέμων, η ψηλάφιση της αλλαγής των συνόρων της ελπίδας, τα καμένα τετράδια της γνώσης, το κομποσχοίνι αυτών των εικόνων χτυπούν τα σήμαντρα της απώλειας, της οργής των κυττάρων, της παρηγοριάς μιας θεϊκής βροχούλας, και ξανασκαλίζω στο θρανίο του ουρανού μου με τον διαβήτη, την ομάδα μου που χάνει…»
