Η αιώνια διαμάχη μας με τον κολλητό μου, είναι μια μάχη για το μέλλον που σκιρτάει στα νεανικά βλέμματα και μοιάζει με παράφωνη μελωδία. Εκείνος, με την αισιοδοξία ζωγραφισμένη στα μάτια, βλέπει μια νεολαία που άφησε πίσω της τα βαρίδια μιας “καταραμένης γενιάς”, όπως ήταν η δική μας. Εγώ, πάλι, με τη ματιά βαριά, βλέπω μια σκιά να απλώνεται, μια επανάληψη των ίδιων λαθών, ίσως και χειρότερων, σε μια κοινωνία που μοιάζει να χάνει την πυξίδα της.
Και ξαφνικά συνέβη το θάμα!
Σαν αστραπή σε μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, εμφανίστηκε ο Ίωνας στα κοινωνικά δίκτυα. Ένας νέος που έσπαγε τα καλούπια, μια φωνή που έφερνε αέρα αλλαγής. Στην αρχή, η δυσπιστία μου ήταν ένα τείχος. “Πρέπει να υπάρχει κάποια παγίδα”, σκεφτόμουν, “κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί η αλήθεια”. Περίμενα την έκρηξη, την οργή του, τα λόγια που πληγώνουν, όπως είχα συνηθίσει να βλέπω.
Αλλά ο Ίωνας δεν έδινε τροφή στις προσδοκίες μου. Παρά τα βέλη των προσβολών από τους ακόλουθους του, παρέμενε ένας φάρος ευγένειας, μια πηγή ευαισθησίας, μια γλυκιά μελωδία σε ένα κόσμο θορύβου. Η παρουσία του ήταν μια πρόκληση, ένα ερωτηματικό που με έκανε να αναρωτηθώ αν, ίσως, η ελπίδα δεν είχε χαθεί.
Ίσως, ανάμεσα στις σκιές, υπάρχουν και φλόγες που καίνε με πάθος για έναν καλύτερο κόσμο…
Ο Ίωνας, μια φωνή που αντηχεί σε μια κοινωνία με παρωπίδες, θα άνοιγε ένα παράθυρο σε έναν κόσμο που πολλοί επιλέγουν να αγνοούν. Θα προσπαθούσα να καταλάβω το θάρρος του, την πηγή της δύναμής του, και την ελπίδα που τον οδηγεί.
Πώς νιώθεις όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την άρνηση και την προκατάληψη; Ποια είναι η κινητήρια δύναμή σου;
Η απόρριψη και η προκατάληψη είναι, δυστυχώς, μέρος του αγώνα. Κάποιες φορές είναι απογοητευτικό – ιδιαίτερα όταν προέρχεται από ανθρώπους που κι εκείνοι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν βιώσει τον αποκλεισμό: από μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, από γυναίκες, από άτομα που ανήκουν σε οποιαδήποτε κοινωνική μειονότητα.
Είναι το γνωστό φαινόμενο του pick me, όπου κάποιοι νομίζουν πως, αν ταυτιστούν με τον καταπιεστή, θα γίνουν αποδεκτοί. Spoiler alert: δε θα γίνουν.
Όσο για τις επιθέσεις από μισογύνηδες, ομοφοβικούς και γενικά όσους επενδύουν στο μίσος, δεν μπορώ να πω ότι με αγγίζουν προσωπικά – περισσότερο με θλίβει η ίδια η ύπαρξή τους. Δεν τους φοβάμαι, τους λυπάμαι.
Η πραγματική δύναμη έρχεται από τα μηνύματα ανθρώπων που μου λένε ότι μέσα από τη δράση μου έμαθαν κάτι, άλλαξαν οπτική, βρήκαν μια φωνή που τους έκανε να νιώσουν λιγότερο μόνοι. Αυτό είναι που με κρατάει όρθιο.
Ποιο είναι το όραμά σου για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις; Πώς φαντάζεσαι το μέλλον;
Αν έπρεπε να το αποτυπώσω σε λέξεις, θα επέλεγα τα λόγια της Maya Angelou: «Η προκατάληψη είναι ένα φορτίο που μπερδεύει το παρελθόν, απειλεί το μέλλον και καθιστά το παρόν απρόσιτο».
Μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις σημαίνει ότι δεν θα χρειάζεται κανείς να αποδεικνύει την αξία του ή να ζητά χώρο για να υπάρχει. Σημαίνει μια κοινωνία που δεν απλώς ανέχεται, αλλά κατανοεί, σέβεται και γιορτάζει τη διαφορετικότητα.
Δεν είναι ένα μακρινό όνειρο – είναι ένας διαρκής αγώνας, που απαιτεί διαθεματική προσέγγιση και συλλογική δράση.
Πώς βλέπεις το ρόλο της τέχνης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην αλλαγή των κοινωνικών αντιλήψεων;
Η τέχνη πάντα λειτουργούσε ως καθρέφτης και ως καταλύτης ταυτόχρονα. Αφυπνίζει, προκαλεί, γεννά συναισθήματα, ανοίγει συζητήσεις. Δεν υπήρξε ποτέ “ουδέτερη” – ακόμη και η επιλογή του να μην παίρνεις θέση, είναι μια θέση από μόνη της.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι το πιο πρόσφατο εργαλείο αυτής της διαδικασίας. Σε αντίθεση με το παρελθόν, όπου η πληροφορία ελεγχόταν από συγκεκριμένους φορείς – δισκογραφικές, κανάλια, εκδοτικούς οίκους, ολιγάρχες της ενημέρωσης – σήμερα υπάρχει μια πιο άμεση και αδιαμεσολάβητη επικοινωνία.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι τα social media είναι ένα ουδέτερο ή αμιγώς δημοκρατικό πεδίο• υπάρχουν αλγόριθμοι, συμφέροντα, μηχανισμοί φίμωσης. Ωστόσο, είναι το εργαλείο που έχουμε αυτή τη στιγμή. Και η δυναμική τους έχει αποδειχθεί τεράστια – τόσο στις μικρές προσωπικές αφυπνίσεις, όσο και στα μεγάλα κοινωνικά κινήματα.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους νέους ανθρώπους που αισθάνονται διαφορετικοί και περιθωριοποιημένοι;
Να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα, στο βαθμό που το επιτρέπει το προνόμιό τους. Δεν είμαστε όλοι στην ίδια θέση, ούτε έχουμε τις ίδιες αντοχές. Αλλά κανείς δεν είναι πραγματικά μόνος – η συσπείρωση είναι δύναμη. Όχι η μαζοποίηση, αλλά η συνεργασία. Όταν ενωνόμαστε, το αποτέλεσμα δεν είναι απλώς αθροιστικό, είναι πολλαπλασιαστικό.
Ποια είναι τα εμπόδια που συναντάς στην προσπάθειά σου να αλλάξεις την κοινωνία;
Η αδιαφορία. Η αίσθηση ότι “τίποτα δεν αλλάζει”. Οι χαμηλές προσδοκίες, η απελπισία κι η απογοήτευση που μας έχουν καλλιεργήσει. Υπάρχει μια κόπωση, ειδικά μετά την πανδημία – σαν να έχουν παραιτηθεί πολλοί από την ελπίδα ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο.
Και όμως, υπάρχουν στιγμές που το αντίθετο γίνεται ξεκάθαρο. Οι διαδηλώσεις στη Σερβία, στην Τουρκία, οι αντιδράσεις των Ελλήνων εντός κι εκτός συνόρων για το έγκλημα των Τεμπών – αυτά είναι φωτεινά σημεία που δείχνουν ότι η σπίθα δεν έχει σβήσει.
Πώς βλέπεις το ρόλο της εκπαίδευσης στην καταπολέμηση των προκαταλήψεων;
Θεμελιώδη. Αν η οικογένεια και το άμεσο περιβάλλον αποτύχουν να μεταδώσουν αξίες αποδοχής, η εκπαίδευση είναι η επόμενη – και συχνά τελευταία – ευκαιρία.
Δυστυχώς, ειδικά στην Ελλάδα, η δημόσια εκπαίδευση είναι διαρκώς υποβαθμισμένη.
Και όχι τυχαία – είναι μια συνειδητή επιλογή, ένα ακόμη κομμάτι του νεοφιλελεύθερου αφηγήματος. Δε θα επεκταθώ παραπάνω. Ο νοών νοείτω.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχεις αντιμετωπίσει;
Αν μιλάμε για την ενασχόλησή μου στα social media, τότε η στιγμή που παραλίγο να χάσω το λογαριασμό μου στο TikTok. Το να σου στερούν τη φωνή σου – ειδικά όταν έχεις χτίσει μια κοινότητα και μια δυναμική – είναι από τα πιο σκληρά πράγματα που μπορεί να συμβούν.
Ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχεις βιώσει;
Πριν χρόνια, μια κοπέλα από τη Λάρισα μου έστειλε μήνυμα στο Instagram. Ζούσε με την κοπέλα της, αλλά αναγκαζόντουσαν να κρύβονται. Μου ζήτησε να μοιραστώ την ιστορία της ανώνυμα, και το έκανα.
Δύο χρόνια μετά, βρέθηκα τυχαία σε ένα λεωφορείο στην Αθήνα. Ήρθε και μου μίλησε – ήταν εκείνη. Μου είπε ότι ζει ακόμα με την ίδια κοπέλα, αλλά πλέον στην Αθήνα, και ότι είναι πιο ελεύθερες, πιο ευτυχισμένες.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από αυτό: να βλέπεις, έστω και λίγο, την αλλαγή που ήθελες να φέρεις να γίνεται πραγματικότητα.
Και θέλοντας να εμβαθύνω περισσότερο στην προσωπική σου εμπειρία, να κατανοήσω πώς βιώνεις την καθημερινότητα σε μια κοινωνία που συχνά τον απορρίπτει, συνεχίζω…
Πώς διαχειρίζεσαι την καθημερινή σου ζωή σε μια κοινωνία που δε σε αποδέχεται πλήρως;
Ζω στο εξωτερικό, όπου η κοινωνία είναι πιο ανοιχτή προς τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Ωστόσο, τα ζητήματα περιθωριοποίησης δεν εξαφανίζονται• απλώς αλλάζει η μορφή τους.
Στα social media και στην Ελλάδα, όταν επιστρέφω, η απόρριψη αφορά κυρίως τη σεξουαλικότητά μου. Στη χώρα όπου ζω τώρα, η πρόκληση σχετίζεται περισσότερο με το μεταναστευτικό μου υπόβαθρο, το χρώμα του δέρματός μου – λίγο πιο σκούρο από το μέσο ντόπιο – και την αδυναμία μου να μιλήσω τη γλώσσα τέλεια.
Είναι σαν να κινούμαι μεταξύ δύο κόσμων, όπου πάντα κάτι θα αποτελεί “πρόβλημα”.
Έχεις βιώσει διακρίσεις ή βία λόγω του σεξουαλικού σου προσανατολισμού;
Στην Ελλάδα, πολλές φορές. Είναι η γνωστή ιστορία, τίποτα πρωτότυπο δυστυχώς.
Στο εξωτερικό, ποτέ. Με δυο-τρεις εξαιρέσεις – και ειρωνικά, η μία εξ αυτών αφορούσε έναν Έλληνα ομογενή στο Μόναχο. Δεν ήξερε ότι καταλάβαινα ελληνικά και έβριζε βλέποντάς με να φορώ φούστα και μακιγιάζ. Τον έβαλα στη θέση του φυσικά.
Πώς βλέπεις το ρόλο της οικογένειας και των φίλων στην υποστήριξη των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων;
Αν μιλάμε για τη δική μου οικογένεια, έχει υπάρξει και χειρότερη. Υπάρχει βελτίωση, σιγά σιγά ανοίγει το μυαλό.
Οι φίλοι… δε θα ήταν φίλοι αν δε στήριζαν. Χαχα.
Πώς βλέπεις το ρόλο των ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων και ακτιβιστών στην Ελλάδα;
Δεν έχω στενή επαφή, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω με λεπτομέρειες. Ο καθένας παλεύει με τον τρόπο του, από το δικό του μετερίζι.
Τι θα ήθελες να πεις σε όσους σε κρίνουν;
Αν μιλάμε για χυδαίες επιθέσεις, ύβρεις και απειλές κατά τις ζωής μου και των οικείων μου, τότε θα τους πρότεινα να ξαναδιαβάσουν την Καινή Διαθήκη – αν αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί ορθόδοξοι, όπως διατείνονται οι περισσότεροι εξ αυτών. Εκεί θα βρουν το “Μην κρίνεις για να μην κριθείς”, το “Ευεργετείτε τους εχθρούς σας” και το “Όποιος δεν έχει αμαρτήσει, ας ρίξει πρώτος την πέτρα”.
Επίσης, δυστυχώς, πολλοί έχουν γνώμη για πράγματα που δεν έχουν καν μπει στον κόπο να διαβάσουν. Η κοινωνία έχει ένα ζήτημα με την ανεξέλεγκτη κακοφωνία. Μια ατελείωτη βαβούρα, όπου όλοι μιλάνε για όλα, χωρίς να έχουν το απαραίτητο υπόβαθρο. Αυτό δεν είναι δημοκρατία• είναι χάος.
Αν, ωστόσο, μιλάμε για εποικοδομητική κριτική, είναι πάντα καλοδεχούμενη – όχι όμως δεσμευτική.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στην ελληνική κοινωνία;
Να προβληματίζεστε και να αμφισβητείτε. Να μελετάτε. Να σκέφτεστε. Να έχετε ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητα όλα αυτά, αλλά δυστυχώς ακόμη δεν είναι.
Και για όσα άτομα πιστεύουν σε κάποια θρησκεία, τους παροτρύνω να διαβάσουν τα ιερά τους κείμενα. Ολόκληρα.
Ποια είναι τα συναισθήματα που νιώθεις όταν βλέπεις την κοινωνία να σε απορρίπτει;
Θλίψη. Όχι τόσο για εμένα – έχω βρει τις άμυνές μου – αλλά για τα αδέρφια μου, για όσους δεν έχουν φωνή ή δύναμη να αντιδράσουν.
Αλλά παίρνω κουράγιο όταν βλέπω την πρόοδο. Όταν σκέφτομαι πού ήμασταν και πού είμαστε τώρα. Ακόμα κι αν όλα μοιάζουν στάσιμα, τα πράγματα αλλάζουν – επειδή εμείς τα αλλάζουμε. Οι συνθήκες δεν ωριμάζουν μόνες τους. Τις ωριμάζουμε εμείς.
Ποια είναι η γνώμη σου για την ομοφοβία στα σχολεία;
Έχει βελτιωθεί σε σχέση με παλιότερα. Το μαθαίνω από εκπαιδευτικούς και από παιδιά που τυχαίνει να επικοινωνούν με εμένα. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ελπίδα.
Αλλά θα το ξαναπώ: τα πράγματα δεν αλλάζουν από μόνα τους. Αλλάζουν επειδή κάποιοι παλεύουν γι’ αυτό.
Ποια είναι η γνώμη σου για το σύμφωνο συμβίωσης;
Ήταν ένα πρώτο βήμα. Ένα ανεπαρκές βήμα.
Τώρα περάσαμε στο γάμο – αλλά και αυτός, με έναν νόμο πάλι ανεπαρκή. Είναι σαν να μας πετάνε ψίχουλα κάθε φορά, για να μη ζητάμε το καρβέλι.
Και το ερώτημα είναι: αφού στο τέλος θα δοθούν όλα, γιατί όχι από τώρα; Η απάντηση είναι πολιτική – υπάρχει κόστος.
Ποια είναι η γνώμη σου για την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια;
Είναι αστεία ερώτηση, με την έννοια ότι η απάντηση είναι ήδη γνωστή και τεκμηριωμένη.
Η γνώμη μου δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η επιστήμη – και οι ειδικοί παιδοψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ερευνητές, όλοι όσοι μελετούν το θέμα.
Η κάθε ερώτηση πρέπει να απευθύνεται στο σωστό αποδέκτη. Δεν μπορεί ο καθένας να έχει άποψη για τα πάντα. Και το βλέπουμε διαρκώς: πριν την ψήφιση της ισότητας στο γάμο, ακούγαμε επί βδομάδες παπάδες να μιλούν δημόσια για το θέμα, σπέρνοντας μίσος. Γιατί καν τους ρωτούσαν; Δεν είναι αρμόδιοι.
Όλη αυτή η ατελείωτη κακοφωνία είναι εχθρός της δημοκρατίας.
Γ.Π. Θα ήθελα να ακούσω την αλήθεια σου, χωρίς φόβο και χωρίς ενοχές, θέλοντας να κατανοήσω πώς η αγάπη και η αποδοχή μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Θα ήθελα τέλος να σε ρωτήσω για την τέχνη ως μέσο έκφρασης και αντίστασης. Πώς η τέχνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αμφισβητήσει τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις;
Η τέχνη μπορεί να γκρεμίσει στερεότυπα, αλλά και να τα καλλιεργήσει. Ας θυμηθούμε τις προπαγανδιστικές αφίσες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Είναι σαν ένα μαχαίρι• μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να κόψεις ψωμί και να φας ή για να κόψεις τις φλέβες σου. Όλα εξαρτώνται από το πώς την αξιοποιείς.
Ποιοι καλλιτέχνες σε έχουν εμπνεύσει και γιατί;
Πολλοί. Ιδιαίτερα καλλιτέχνες που δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό και τους ανακαλύπτω τυχαία.
Δε θέλω να μπω σε name-dropping, αλλά μιας και είναι το πνεύμα της εποχής, θα αναφερθώ στον Κατσαδιώτη, του οποίου τα εξαιρετικά έργα βανδάλισε μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου. Το περιστατικό αυτό προκάλεσε ένα διάλογο. Αυτό για μένα είναι τέχνη.
Πώς βλέπεις το ρόλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην προώθηση της τέχνης και της αλλαγής;
Θεμελιώδης. Ζούμε σε μια νέα εποχή ακτιβισμού και τέχνης, όπου τα social media είναι πλέον το κεντρικό πεδίο μάχης.
Φυσικά, αυτή η εποχή φέρνει και την Τεχνητή Νοημοσύνη. Είναι τέχνη ό,τι παράγεται μέσω αυτής; Βαθιά φιλοσοφικό ερώτημα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι εποχές αλλάζουν. Δεν ξέρω αν είναι προς το καλύτερο ή το χειρότερο – αλλά κι αυτές οι έννοιες σχετικές είναι.
Πώς η τέχνη μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της ομοφοβίας και του ρατσισμού;
Η τέχνη μπορεί να κάνει θαύματα.
Γι’ αυτό είναι κρίμα που το μάθημα των Καλλιτεχνικών στα σχολεία είναι υποβαθμισμένο. Το ίδιο ισχύει και για το μάθημα της Μουσικής. Πρέπει να ενισχυθούν και να συστηματοποιηθούν.
Η τέχνη μπορεί να γίνει όχημα αλλαγής. Το θέμα είναι – όπως είπα πριν – ποιος την αξιοποιεί και με τι στόχο.
Τι συμβουλές θα έδινες σε νέους καλλιτέχνες που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την τέχνη τους για να κάνουν τη διαφορά;
Το ίδιο που θα έλεγα σε οποιονδήποτε – συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου:
Να μη φοβάστε. Με το φόβο δεν πήγε μπροστά ποτέ καμία κοινωνία.
Επίσης, θα ήθελα να σε ρωτήσω για την ελπίδα και την αλλαγή. Θα ήθελα να ακούσω την οπτική σου για τον κόσμο, τις ελπίδες και τα όνειρά σου. Θα ήθελα να κατανοήσω πώς η τέχνη και η αγάπη μπορούν να γίνουν όπλα για την αλλαγή. Πώς διατηρείς την ελπίδα σου σε έναν κόσμο που συχνά φαίνεται να χάνει την ανθρωπιά του;
Η περίφημη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη «Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος» με εκφράζει.
Δεν αγωνίζομαι επειδή ελπίζω. Αγωνίζομαι επειδή το θεωρώ υποχρέωση κάθε ανθρώπου. Είναι καθήκον.
Ο Καζαντζάκης είχε πει επίσης: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».
Ταυτίζομαι απόλυτα.
Ποια είναι η πιο σημαντική αλλαγή που θα ήθελες να δεις στην κοινωνία;
Η αύξηση του μορφωτικού επιπέδου και η συνακόλουθη συμφιλίωση των λαών, ειδικά των γειτονικών.
Να πάψουν οι γενοκτονίες και οι σφαγές που γίνονται για να πλουτίζουν ορισμένοι ολιγάρχες.
Σήμερα αυτό φαίνεται ουτοπικό. Αλλά εκεί πρέπει να στοχεύουμε.
Άλλωστε, όπου κοιτάς, θα πας.
Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που να είναι πιο αποδεκτή και συμπεριληπτική;
1. Εισαγωγή μαθήματος συμπεριληπτικής σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία.
2. Ενίσχυση της Κοινωνικής & Πολιτικής Αγωγής και της Φιλοσοφίας. Ο κόσμος πρέπει να μάθει να σκέφτεται. Και να μην υπακούει τυφλά.
3. Διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους στην Ελλάδα. Δεν είμαι μελλοντολόγος, αλλά θεωρώ πως αυτή η μέρα δε θα αργήσει.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις σε όσους αισθάνονται απελπισμένοι;
Θα ήταν ειρωνικό να πω «να μην απελπίζονται». Λες και περίμεναν εμένα να τους το πω.
Προσπαθώ με το παράδειγμά μου να δείχνω πώς να αντιμετωπίζουμε με χαμόγελο τις καταστάσεις και να μην το βάζουμε κάτω.
Το αν θα το κάνουν, είναι δική τους επιλογή.
Δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν που δε θέλει να βοηθηθεί.
Είναι προσωπική ευθύνη του καθενός να βγει από το βούρκο της απελπισίας.
Εγώ, όμως, πάντα θα τείνω χείρα βοηθείας.
Πώς μπορούμε να εμπνεύσουμε τους άλλους να συμμετάσχουν στην αλλαγή;
Με το να δρούμε.
Με το να μην αναλωνόμαστε στο αν κάθε τρόπος αντίστασης και ακτιβισμού είναι «σωστός» ή «λάθος».
Χρειάζεται δράση πολύπλευρη. Και ορατότητα, ειδικά για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη. Χρειάζεται συσπείρωση και όραμα.
Αλλά χωρίς μεσσιανιστικές προσεγγίσεις και εξιδανικεύσεις προσώπων.
Εκεί βρίσκεται το κλειδί, νομίζω.
*O Ίωνας, είναι μουσικός, ενώ έχει κάνει σπουδές στην Βιολογία και την Ιστορία. Ζει στην Γερμανία.
Ίωνα, σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την ειλικρινή και συγκινητική συζήτηση. Μέσα από τα λόγια σου, είδα έναν άνθρωπο με δύναμη, ευαισθησία και βαθιά πίστη στην αλλαγή. Μου έδωσες ελπίδα για το μέλλον, και με έκανες να πιστέψω ότι η αγάπη και η αποδοχή μπορούν να νικήσουν το μίσος και την προκατάληψη.
Η ιστορία σου είναι ένα φως που φωτίζει το σκοτάδι, και η φωνή σου μια μελωδία που αντηχεί στα αυτιά μας. Ελπίζω ότι η ιστορία σου θα εμπνεύσει και άλλους ανθρώπους να αγκαλιάσουν τη διαφορετικότητα, να αγωνιστούν για την ισότητα και να δημιουργήσουν έναν κόσμο πιο όμορφο και δίκαιο.
Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας το ταξίδι σου. Εύχομαι να συνεχίσεις να είσαι ο φάρος ελπίδας που είσαι σήμερα. Και να ξέρεις ότι η δύναμή σου, είναι και δική μας δύναμη.
